تعطیلات کرونایی

دیشم رسیدم خدمت حضرت حافظ همین که منو دم در دید:

دریافت

نه اشتباه نکنید این حافظ نیست.

حافظ گفت:  "شستشویی کن و آنگه به خرابات خرام"

گفتم: " یعنی چی؟ "

گفت: " تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده یعنی دستات را بشور و بیا به فاصله پنج متری من بشین من همه ریسک فاکتور ها را دارم مگه نمیدونی بر سینه ریش دردمندان لعلش نمکی تمام دارد "

شستم و گفتم: "میخوای جملگی خرقه بشویم به وایتکس"

گفت: " ای نمک عرصه سیمرغ نه جولانگه توست، بشین"

مغموم نشستم و گفتم: " غرض از مزاحمت این که می‌خواستیم ما را به شراب نابی مهمان کنید؟"

گفت: " الآن نمیشه، بر در میخانه رفتن کار احمق ها بود"

گفتم: "چرا؟"

گفت: "چون ساقی ار باده از این دست به جام اندازد  کرونا میگیری میمیری بدبخت"

گفتم: "پس چه کار کنیم؟"

گفت: "برو سراغ یکی دیگه"

منم رفتم سراغ همه شاعرا ولی همه توی قرنطینه خانگی بودن تا این که پژمان بختیاری یه شعر با کبوتر چینی فرستاد برام:

من کیستم نمایشی از ضعف همتی

                                       بیچاره مانده در بر هر قهر و صولتی

گردن نهاده بر خط هر ظلم و ظالمی

                                       تسلیم گشته در بر هر جور و شدتی

سرگشته‌تر ز کودک گم‌کرده مادری

                                       برگشته‌تر ز لشکر برگشته رایتی

چون سنگی از فلاخن گیتی رها شده

                                       پیوسته می‌رویم و نداریم نیتی

هر چیز را به عرصهٔ هستی نهایتی است

                                       ضعف من است آنچه ندارد نهایتی

در راه خدمتی که نکردم به نوع خویش

                                       خواهم ز نوع خویش به هر لحظه خدمتی

خدمت به ملک و ملت ننموده‌ام ولی

                                       نازم بدین صفت که نکردم خیانتی

از سنگ هم خیانت و ی ندیده‌ام

                                       وان سنگ را نبوده درین راه عزتی

بس راحتا که برده‌ام از رنج همگنان

                                       وز من به همگنان نرسیدست راحتی

بس نعمتا که خورده‌ام از خوان دوستان

                                       وز خوان من نچیده یکی دوست نعمتی

ای بس حمایتا که ز هم‌صحبتان خویش

                                       دیدیم و کس نیافته از ما حمایتی

بس قصه کز شهامت خود خوانده‌ام ولی

                                       من دانم و خدا که ندارم شهامتی

مستوجب ملامت و درخورد ناسزاست

                                       آن را که نیست همت و برجسته همتی

شایستهٔ ستایش و بایستهٔ ثناست

                                       آن را که در بلا جگری هست و جراتی

مرهم گذار خسته‌دلان شو، بدین مناز

                                       کز پنجهٔ تو نیست دلی را جراحتی

شایسته آنکه حاجت مردم روا کنی

                                       ور نیست مر ترا به در خلق حاجتی

بعد من تصمیم گرفتم یه برنامه ریزی خیلی مفید و بلند همتانه برای این ایام تعطیلات کرونایی بکنم:

نیم ساعت گشت زدن در اینترنت

یک ربع وبلاگ

نیم ساعت گشت زدن در خانه

یک ربع کتاب

دوباره از اول

+کسی میدونه کرونا چند روز روی سطوح باقی میمونه؟ چند تا کتاب گرفتم گذاشتم کروناهاش بمیرن بعد بهش دست بزنم